  |
| ပန္းခ်ီ- ေဇာ္ေမာင္ |
႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ က်င္လည္ ေနၾကတဲ့ လူသားေတြဟာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊
အသိစိတ္ ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လူ႔ဘ၀ သက္တမ္း
တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေကာင္းမြန္ သင့္တင့္ မွ်တစြာ ေနထုိင္ႏိုင္ဖုိ႔
နည္းအဖံုဖံုနဲ႔ အသံုးခ်ရ စျမဲပါ။ အဲဒီလို အသိပညာ၊ အတတ္ ပညာနဲ႔ အသိစိတ္မ်ား
ရရိွေအာင္ သင္ၾကား ယူရတာ ရိွသလို ဘုရားက ေပးတဲ့ မ်က္စိ၊ နား၊
ဦးေႏွာက္ေတြကို အသံုးခ်ၿပီး တတ္ေျမာက္ ရတာလည္း ရိွပါတယ္။
သင္ၾကားေပးတဲ့ သင္ဆရာ မ်ားကို ကၽြန္မတုိ႔ ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းေနစဥ္မွာ စတင္ ထိေတြ႕ခြင့္ ရၾကပါတယ္။ အေနအထုိင္၊ အသြားအလာ၊ အေျပာ အဆို စတာေတြ ကိုပါ ေက်ာင္းက သင္ၾကားေပး ေလ့ရိွပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားတဲ့ အခါမွာလည္း ဆရာေတာ္က ဆံုးမေလ့ ရိွတယ္။ လူ႔ဘ၀ သက္တမ္းကို အမ်ားဆံုး ကုန္ဆံုးခ်ိန္ ျဖစ္တဲ့ မိသားစုနဲ႔ အတူ ေနထုိင္တဲ့ အခါမွာလည္း မိဘ၊ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ဦးေလး၊ အေဒၚစတဲ့ ေဆြမ်ဳိး မ်ားကလည္း “အိုး ေကာင္း လုိခ်င္ရင္ နာနာပုတ္” ဆုိတဲ့ စကား အတုိင္းပဲ လိမၼာ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမေလ့ ရိွျပန္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ဆံုးမတဲ့ စကားေတြ အားလံုးကို ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေတြဟာ အျမဲတမ္း လက္ခံ နားေထာင္ ရပါတယ္။
သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ၊ ေတြးမိတဲ့ အရာေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကို အေလး အနက္ထား တုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးခြင့္ မရရိွ ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေျပာလာတဲ့ စကားလံုးေတြ အားလံုးကို လိုက္နာ ႏိုင္ေအာင္ပဲ ေလ့က်င့္ ရပါတယ္။ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေလ့အက်င့္ မရရိွ ပါဘူး။ အေနာက္ ႏုိင္ငံမွာ ဆုိရင္ အရြယ္ ငယ္ရြယ္ေသး ေပမယ့္ သူတို႔ေျပာျပ ခ်င္တဲ့ စကားေတြကို တစ္ဖက္လူနဲ႔ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ ခြင့္ေတြ ရရိွ ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မမွာလည္း ေျပာျပခ်င္ ခဲ့တဲ့ စကားေတြ ရိွပါတယ္။
ကၽြန္မ ဒီစာကို ေရးဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ေရးခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵကို သင့္ေတာ္ပါ့ မလား၊ လက္ခံ ၾကပါ့မလား ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ဒီစာကို ေရးခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို ထိန္းခ်ဳပ္ေနခဲ့ ရတာပါ။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ေျပာျပ ခ်င္ခဲ့တဲ့ စကားမ်ားရဲ႕ အစိုင္ အခဲဟာ ေလ်ာ့ပါး မသြားဘဲ ပုိမိုႀကီးထြား လာခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္တုိင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္း ေတြကိုပဲ စဥ္းစား မိေနတယ္။ ႐ံုးမွာ၊ အိမ္မွာ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ ေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ လက္ရိွ ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြကို လက္ခံ နားေထာင္ၿပီး အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေပးဖို႔ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ ေနတာပါ။ ကၽြန္မ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ Nurse Aid သင္တန္း တက္တုန္းက ကၽြန္မ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို အေသအခ်ာ သိခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ဘာေတြကို ဘယ္လို ျဖစ္ေစခ်င္ တာကိုပါ ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကား တစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခဲ့ ရပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ သင္တန္းသူေတြ အားလံုးဟာ မနက္ ၈ နာရီဆုိရင္ Lecture ခန္းထဲ၀င္ၿပီး စာေတြ႕ကို တစ္နာရီခြဲ ၾကာေအာင္ ေလ့လာသင္ယူ ရပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမ မ်ားက သင္ၾကား ေပးပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ Ward ထဲ ဆင္းၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ၾက ရပါတယ္။ သင္တန္း တက္ခါစ၊ နယ္က မိဘေတြကို ခြဲၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေနခါစ ဆိုေတာ့ အားငယ္ ေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဒီေန႔ Lecture ခန္းထဲကို ဆရာမ အသစ္က ၀င္မွာဆုိေတာ့ ဘာသင္မွာလဲ ဆုိၿပီး စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ေနမိတယ္။ ဆရာမ ကေတာ့ အခန္းထဲကုိ ၀င္လာပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္စကား ေျပာၿပီးေတာ့၊ Marker Pan ကို ကိုင္ၿပီးေတာ့ စာသင္မယ္ ထင္လို႔ ထံုးစံအတိုင္း ျပန္က်က္ရေအာင္ စာလိုက္ကူးဖို႔ ေဘာပင္နဲ႔ စာအုပ္ထုတ္ၿပီး ေစာင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမက ကၽြန္မတုိ႔ကို ေမးခြန္းတစ္ခု စေမးပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီအရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ဆုိေတာ့-
“သူမ်ားက အဆင္သင့္ နယ္ဖတ္ ေျခထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးကို ဇြန္းေလးနဲ႔ အလြယ္တကူ စားခ်င္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္တိုင္ အခြံခြာ စားခ်င္သလား”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္က ကိုယ္တိုင္ အခြံခြာ စားခ်င္တဲ့ ဗီဇရိွမွန္း ကုိယ္တုိင္ သိျမင္လာ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက ဆက္ေျပာေသးတယ္။
“သူနာျပဳ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ဟာ မလုပ္ သင့္တာကို မလုပ္မိ ဖုိ႔နဲ႔၊ လုပ္သင့္တာကို မလုပ္ဘဲ မေန မိေအာင္ပါ”တဲ့။ ကၽြန္မေလ အဲဒီ စကားကို နားေထာင္မိ ကတည္းက စဥ္းစားစရာေတြ ၀င္လာတယ္။ သူနာျပဳ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္က ဘာလဲ၊ မလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္က ဘာလဲဆုိတာ သိထားသင့္ တယ္ေလ။
အဲဒါေတြ သိဖုိ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သင္တန္း ကာလမွာ အားငယ္ ေနမယ့္အစား သိေအာင္ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ရမယ္ ဆုိတဲ့အေတြး ၀င္လာပါတယ္။ သိေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခက္ အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရင္ဆုိင္ ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္က အခြံခြာ စားခ်င္တဲ့ ဗီဇနဲ႔ လုပ္ငန္း တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ လုိက္ေပမယ့္ အဆင္သင့္ နယ္ဖတ္ ၿပီးသားကို ဇြန္းနဲ႔ ခြံ႕ေကၽြးခ်င္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္း အ၀ိုင္းၾကားမွာ အံ၀င္ ခြင္က် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ခဲ ခဲ့ပါတယ္။ ကိစၥ တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္လိုက္လုိ႔ အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုလုပ္ တယ္ဆိုတာကို နားမေထာင္ဘဲ သူတို႔ကို ႏႈတ္လွန္ထိုး ေစာဒက တက္ၾကတာ ပဲဆုိၿပီး ဆက္မ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အာဏာသံုးၿပီး ပိတ္ပင္ၾကတယ္။
ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြကို ေျပာျပခြင့္ မရတဲ့ အခါမွာ စကားလံုး ေတြဟာ ရင္ထဲမွာပဲ အစိုင္အခဲ တည္လာၾက ပါတယ္။ ရံဖန္ရံခါ ၾကံဳတာ ဆုိရင္ေတာ့ အားတင္းရင္း ခံႏိုင္ရည္ ရိွေအာင္ ႀကိဳးစား ခဲ့ရေပမယ့္ အႀကိမ္ အေရအတြက္ မ်ားလာတဲ့ အခါမွာ ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဗီဇခ်င္း မတူဘဲ အင္အားမ်ားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ပံုစံခြက္ထဲကို ကၽြန္မ ၀င္ခဲ့ ရပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆုိရင္ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အင္အားေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ၿပီး တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ ရတာကိုပဲ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈလို႔ ျမင္လာပါတယ္။ ကၽြန္မကို ယံုၾကည္မႈ အင္အားေတြ ျဖစ္ထြန္းေစတဲ့ စံနမူနာ ယူရင္း ခြန္အား ျဖစ္ေစတဲ့ ဆရာမ ကေတာ့ ျပည္ပ ခရီးစဥ္၊ စာေပတာ၀န္၊ ေဆး႐ံု တာ၀န္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္လု ယူေနရတဲ့ အတြက္ ကၽြန္မတုိ႔ သင္တန္း သူေတြကို စာမသင္ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အင္အားေတြ ေပ်ာက္ဆံုး ေနခဲ့ပါတယ္။ ခံယူခ်က္ခ်င္း မတူတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ၾကားထဲမွာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ရာကို ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ ထားႏိုင္တဲ့ ခြန္အား မရိွ ရေအာင္ကို ကၽြန္မ ေပ်ာ့ည့ံ ခဲ့တာလား။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္မ O.P.D Duty က်တဲ့ေန႔မွာ ဆရာမကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မအရမ္း အားတက္သြားတယ္။ အရမ္းလည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ လူနာေတြကို ကုသေပးရင္း၊ ဆရာ၀န္ ေပါက္စေလးေတြ ေမးျမန္း ေနတာကို ျပန္ေျဖရင္း အလုပ္ ႐ႈပ္ေနတဲ့ ဆရာမဟာ စာေပမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ ကိုလည္း မေမ့ခဲ့ ပါဘူး။
အားငယ္ေနတဲ့ ကၽြန္မေလ ဆရာမကို စကား ေျပာရင္းနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ ေတြကို ျပန္တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က-
“မင္း ေစာဒကတက္ ႏႈတ္လွန္ ထိုးတာေတြ မ်ားေနၿပီေနာ္” ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ပိတ္ပင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ဘာေတြကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ ရမွာလဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ကၽြန္မ ဆက္ေနဖို႔ မသင့္ေတာ့တဲ့ အေျခ အေနမို႔ စြန္႔ခြာ လာခဲ့ ရပါတယ္။ ေလ့က်င့္ေနထိုင္ ေနရင္းနဲ႔ပဲ လူဆိုး ျဖစ္ခဲ့ရေပါင္း မ်ားလာခဲ့ ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဆရာမ ေရးတဲ့ “အျပန္အလွန္ နားေထာင္ပါ” ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္ ေနခဲ့တဲ့ စကားကို ေျပာျပ ရဲခဲ့ပါၿပီ။
အဲဒီလိုပဲ သူတစ္ပါး ေျပာျပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြကိုလည္း နားေထာင္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို ခြန္အားေတြ ေပးေ၀ႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနဆဲပါ။ ကၽြန္မတို႔လုိ လူငယ္မ်ား ကိုလည္း ကုိယ္ေျပာျပ ခ်င္တဲ့ စကားမ်ားကို ေျပာျပခြင့္ ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾက ပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကုိယ္တိုင္ အခြံခြာ စားရတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးရဲ႕ အရသာကို သိႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ အတူ ဆရာမကို ထာ၀ရ ေက်းဇူးတင္ အတုယူ ေနမွာပါ။
သင္ၾကားေပးတဲ့ သင္ဆရာ မ်ားကို ကၽြန္မတုိ႔ ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းေနစဥ္မွာ စတင္ ထိေတြ႕ခြင့္ ရၾကပါတယ္။ အေနအထုိင္၊ အသြားအလာ၊ အေျပာ အဆို စတာေတြ ကိုပါ ေက်ာင္းက သင္ၾကားေပး ေလ့ရိွပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားတဲ့ အခါမွာလည္း ဆရာေတာ္က ဆံုးမေလ့ ရိွတယ္။ လူ႔ဘ၀ သက္တမ္းကို အမ်ားဆံုး ကုန္ဆံုးခ်ိန္ ျဖစ္တဲ့ မိသားစုနဲ႔ အတူ ေနထုိင္တဲ့ အခါမွာလည္း မိဘ၊ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ဦးေလး၊ အေဒၚစတဲ့ ေဆြမ်ဳိး မ်ားကလည္း “အိုး ေကာင္း လုိခ်င္ရင္ နာနာပုတ္” ဆုိတဲ့ စကား အတုိင္းပဲ လိမၼာ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမေလ့ ရိွျပန္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ဆံုးမတဲ့ စကားေတြ အားလံုးကို ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေတြဟာ အျမဲတမ္း လက္ခံ နားေထာင္ ရပါတယ္။
သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ၊ ေတြးမိတဲ့ အရာေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကို အေလး အနက္ထား တုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးခြင့္ မရရိွ ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေျပာလာတဲ့ စကားလံုးေတြ အားလံုးကို လိုက္နာ ႏိုင္ေအာင္ပဲ ေလ့က်င့္ ရပါတယ္။ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေလ့အက်င့္ မရရိွ ပါဘူး။ အေနာက္ ႏုိင္ငံမွာ ဆုိရင္ အရြယ္ ငယ္ရြယ္ေသး ေပမယ့္ သူတို႔ေျပာျပ ခ်င္တဲ့ စကားေတြကို တစ္ဖက္လူနဲ႔ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ ခြင့္ေတြ ရရိွ ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မမွာလည္း ေျပာျပခ်င္ ခဲ့တဲ့ စကားေတြ ရိွပါတယ္။
ကၽြန္မ ဒီစာကို ေရးဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ေရးခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵကို သင့္ေတာ္ပါ့ မလား၊ လက္ခံ ၾကပါ့မလား ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ဒီစာကို ေရးခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို ထိန္းခ်ဳပ္ေနခဲ့ ရတာပါ။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ေျပာျပ ခ်င္ခဲ့တဲ့ စကားမ်ားရဲ႕ အစိုင္ အခဲဟာ ေလ်ာ့ပါး မသြားဘဲ ပုိမိုႀကီးထြား လာခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္တုိင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္း ေတြကိုပဲ စဥ္းစား မိေနတယ္။ ႐ံုးမွာ၊ အိမ္မွာ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ ေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ လက္ရိွ ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြကို လက္ခံ နားေထာင္ၿပီး အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေပးဖို႔ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ ေနတာပါ။ ကၽြန္မ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ Nurse Aid သင္တန္း တက္တုန္းက ကၽြန္မ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို အေသအခ်ာ သိခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ဘာေတြကို ဘယ္လို ျဖစ္ေစခ်င္ တာကိုပါ ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကား တစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခဲ့ ရပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ သင္တန္းသူေတြ အားလံုးဟာ မနက္ ၈ နာရီဆုိရင္ Lecture ခန္းထဲ၀င္ၿပီး စာေတြ႕ကို တစ္နာရီခြဲ ၾကာေအာင္ ေလ့လာသင္ယူ ရပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမ မ်ားက သင္ၾကား ေပးပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ Ward ထဲ ဆင္းၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ၾက ရပါတယ္။ သင္တန္း တက္ခါစ၊ နယ္က မိဘေတြကို ခြဲၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေနခါစ ဆိုေတာ့ အားငယ္ ေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဒီေန႔ Lecture ခန္းထဲကို ဆရာမ အသစ္က ၀င္မွာဆုိေတာ့ ဘာသင္မွာလဲ ဆုိၿပီး စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ေနမိတယ္။ ဆရာမ ကေတာ့ အခန္းထဲကုိ ၀င္လာပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္စကား ေျပာၿပီးေတာ့၊ Marker Pan ကို ကိုင္ၿပီးေတာ့ စာသင္မယ္ ထင္လို႔ ထံုးစံအတိုင္း ျပန္က်က္ရေအာင္ စာလိုက္ကူးဖို႔ ေဘာပင္နဲ႔ စာအုပ္ထုတ္ၿပီး ေစာင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမက ကၽြန္မတုိ႔ကို ေမးခြန္းတစ္ခု စေမးပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီအရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ဆုိေတာ့-
“သူမ်ားက အဆင္သင့္ နယ္ဖတ္ ေျခထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးကို ဇြန္းေလးနဲ႔ အလြယ္တကူ စားခ်င္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္တိုင္ အခြံခြာ စားခ်င္သလား”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္က ကိုယ္တိုင္ အခြံခြာ စားခ်င္တဲ့ ဗီဇရိွမွန္း ကုိယ္တုိင္ သိျမင္လာ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက ဆက္ေျပာေသးတယ္။
“သူနာျပဳ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ဟာ မလုပ္ သင့္တာကို မလုပ္မိ ဖုိ႔နဲ႔၊ လုပ္သင့္တာကို မလုပ္ဘဲ မေန မိေအာင္ပါ”တဲ့။ ကၽြန္မေလ အဲဒီ စကားကို နားေထာင္မိ ကတည္းက စဥ္းစားစရာေတြ ၀င္လာတယ္။ သူနာျပဳ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္က ဘာလဲ၊ မလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္က ဘာလဲဆုိတာ သိထားသင့္ တယ္ေလ။
အဲဒါေတြ သိဖုိ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သင္တန္း ကာလမွာ အားငယ္ ေနမယ့္အစား သိေအာင္ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ရမယ္ ဆုိတဲ့အေတြး ၀င္လာပါတယ္။ သိေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခက္ အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရင္ဆုိင္ ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္က အခြံခြာ စားခ်င္တဲ့ ဗီဇနဲ႔ လုပ္ငန္း တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ လုိက္ေပမယ့္ အဆင္သင့္ နယ္ဖတ္ ၿပီးသားကို ဇြန္းနဲ႔ ခြံ႕ေကၽြးခ်င္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္း အ၀ိုင္းၾကားမွာ အံ၀င္ ခြင္က် ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ခဲ ခဲ့ပါတယ္။ ကိစၥ တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္လိုက္လုိ႔ အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုလုပ္ တယ္ဆိုတာကို နားမေထာင္ဘဲ သူတို႔ကို ႏႈတ္လွန္ထိုး ေစာဒက တက္ၾကတာ ပဲဆုိၿပီး ဆက္မ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အာဏာသံုးၿပီး ပိတ္ပင္ၾကတယ္။
ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြကို ေျပာျပခြင့္ မရတဲ့ အခါမွာ စကားလံုး ေတြဟာ ရင္ထဲမွာပဲ အစိုင္အခဲ တည္လာၾက ပါတယ္။ ရံဖန္ရံခါ ၾကံဳတာ ဆုိရင္ေတာ့ အားတင္းရင္း ခံႏိုင္ရည္ ရိွေအာင္ ႀကိဳးစား ခဲ့ရေပမယ့္ အႀကိမ္ အေရအတြက္ မ်ားလာတဲ့ အခါမွာ ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဗီဇခ်င္း မတူဘဲ အင္အားမ်ားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ပံုစံခြက္ထဲကို ကၽြန္မ ၀င္ခဲ့ ရပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆုိရင္ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အင္အားေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ၿပီး တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ ရတာကိုပဲ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈလို႔ ျမင္လာပါတယ္။ ကၽြန္မကို ယံုၾကည္မႈ အင္အားေတြ ျဖစ္ထြန္းေစတဲ့ စံနမူနာ ယူရင္း ခြန္အား ျဖစ္ေစတဲ့ ဆရာမ ကေတာ့ ျပည္ပ ခရီးစဥ္၊ စာေပတာ၀န္၊ ေဆး႐ံု တာ၀န္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္လု ယူေနရတဲ့ အတြက္ ကၽြန္မတုိ႔ သင္တန္း သူေတြကို စာမသင္ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အင္အားေတြ ေပ်ာက္ဆံုး ေနခဲ့ပါတယ္။ ခံယူခ်က္ခ်င္း မတူတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ၾကားထဲမွာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ရာကို ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ ထားႏိုင္တဲ့ ခြန္အား မရိွ ရေအာင္ကို ကၽြန္မ ေပ်ာ့ည့ံ ခဲ့တာလား။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္မ O.P.D Duty က်တဲ့ေန႔မွာ ဆရာမကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မအရမ္း အားတက္သြားတယ္။ အရမ္းလည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ လူနာေတြကို ကုသေပးရင္း၊ ဆရာ၀န္ ေပါက္စေလးေတြ ေမးျမန္း ေနတာကို ျပန္ေျဖရင္း အလုပ္ ႐ႈပ္ေနတဲ့ ဆရာမဟာ စာေပမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ ကိုလည္း မေမ့ခဲ့ ပါဘူး။
အားငယ္ေနတဲ့ ကၽြန္မေလ ဆရာမကို စကား ေျပာရင္းနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ ေတြကို ျပန္တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က-
“မင္း ေစာဒကတက္ ႏႈတ္လွန္ ထိုးတာေတြ မ်ားေနၿပီေနာ္” ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ပိတ္ပင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ဘာေတြကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ ရမွာလဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ကၽြန္မ ဆက္ေနဖို႔ မသင့္ေတာ့တဲ့ အေျခ အေနမို႔ စြန္႔ခြာ လာခဲ့ ရပါတယ္။ ေလ့က်င့္ေနထိုင္ ေနရင္းနဲ႔ပဲ လူဆိုး ျဖစ္ခဲ့ရေပါင္း မ်ားလာခဲ့ ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဆရာမ ေရးတဲ့ “အျပန္အလွန္ နားေထာင္ပါ” ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္ ေနခဲ့တဲ့ စကားကို ေျပာျပ ရဲခဲ့ပါၿပီ။
အဲဒီလိုပဲ သူတစ္ပါး ေျပာျပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြကိုလည္း နားေထာင္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို ခြန္အားေတြ ေပးေ၀ႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနဆဲပါ။ ကၽြန္မတို႔လုိ လူငယ္မ်ား ကိုလည္း ကုိယ္ေျပာျပ ခ်င္တဲ့ စကားမ်ားကို ေျပာျပခြင့္ ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾက ပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကုိယ္တိုင္ အခြံခြာ စားရတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးရဲ႕ အရသာကို သိႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ အတူ ဆရာမကို ထာ၀ရ ေက်းဇူးတင္ အတုယူ ေနမွာပါ။
ခ်ယ္ရီခ်ဳိ၊မံုရြာ၊
(Teen မဂၢဇင္း၊ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၁)
(Teen မဂၢဇင္း၊ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၁)
ဖူးငုံဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္း(teen magazine)၊ ႏုိ၀င္ဘာ၂၀၁၁ခုႏွစ္။
ေရာက္ခဲ႕ပါတယ္။ အေတြ႕အၿကဳံေလးဖတ္သြားတယ္။
ReplyDelete